تربیت
در حکمت 150 نهج البلاغه امیر المومنین داریم یُحِّب ُّالصالِحینَ ولایعملُ عَمَلَهُم ویُبغِضُ المذنبین وهواَحدَهم… این سخن خطاب به افراد خشک مقدس هست. افرادی که صالحین را دوست دارند اما عمل های آنها را انجام نمی دهند. مثلا عشق به آیت الله بهجت و یا علمای اخلاق یا شهدا و … که واقعاً هم اون هارو دوست دارن ولی ولایعملُ عَمَلَهُم موقعی که نوبت سبک زندگی این بزرگوران می شود خیلی با سبک زندگی آنها کاری ندارند و حضرت می فرمایند اینجوری نباش و واقعاً اگر دلداده این آدم های بزرگ هستی در عمل از آنها الگو بگیر و می فرمایند ویُبغِضُ المذنبین َ وهواَحدَهم… یعنی اون آدمی نباشید که بغض داشته باشید به گناه کاران اما خودشما یکی از گناه کاران باشید. این درست بر می گرده به همه ما بچه مذهبی ها که گاهی اوقات چنان به یک آدم گناه کار نگاه می کنیم که خداوند هم نگاه نمی کنه مثلاً میگیم فلان فلان شده پس فطرت یا این جرثومه کثافت و… که باید دقت کنیم که اینجا منظور بغض به گناه کاران هست نه ظالمین ولی بغض به ظالمین داشتن اساس دین هست. کی میتونه بگه که به غیر از ائمه معصومین و بندگان خاص تو حیطه گناه وارد نشده؟ گاهی وقت ها یکی گناه و نقصش عیان هست مثل یه خانومی که ظاهرش درست نیست ولی گناه و نقص ما درون ماست مخصوصاً بچه مذهبی ها که حتی تو دعا ها داریم که خدایا اگر مفتضح کنی مرا حتی آسمان به من لعن می کند و مردم برای تشیع جنازه من نخواهند آمد. اگر ما یک نگاه خراب به آدم ها داشته باشیم نمیتونیم برای آدم ها کار فرهنگی بکنیم.
