مدرسه علمیه صدیقه طاهره انبار الوم

_هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت

_در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید.

_نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.

_هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.

_وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید.

_با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.

_هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی کرد.

_هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.

_چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.

_سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود.

_هرگاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.

_چون با کسی سخن می گفت کاملا برمی گشت و رو به او می نشست.

_با هرکه می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت برنمی خاست.

_در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا.

_هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.

_در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.

_هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.

_اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.

_اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود نادیده می گرفت.

_اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.

_کسی را بر لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.

_هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.

_هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.

_پاسخ به سوالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.

_چون سخن ناصواب از کسی می شنید. نمی فرمودـ« چرا فلانی چنین گفت» بلکه می فرمود « بعضی مردم را چه می شود که چنین می گویند؟»
در جمع یارانش دایره وار می نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است

_با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.

_دعوت بندگان و غلامان را می پذیرفت.

_هدیه را قبول می کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.

_بیش از همه صله رحم به جا می آورد.

_به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.

_کار نیک را تحسین و تشویق می فرمود و کار بد را تقبیح می نمود و از آن نهی می کرد.

_آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می شنوند به غایبان برسانند.

_هرکه عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.

_هرگز کسی را حقیر نمی شمرد.

_هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.

_هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.

_هرگز عیب مردم را جستجو نمی کرد.

_از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.

_هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسیار مدح آنان نمی گفت.

_بر جسارت دیگران صبر می فرمود و بدی را به نیکی جزا می داد.

_از بیماران عیادت می کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه مدینه بود.

_سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جویای حال آنان می شد.

_اصحاب را به بهترین نام هایشان صدا می زد.

_با اصحابش در کارها بسیار مشورت می کرد و بر آن تاکید می فرمود.

_در جمع یارانش دایره وار می نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.

_میان یارانش انس و الفت برقرار می کرد.

_وفادارترین مردم به عهد و پیمان بود.

_هرگاه چیزی به فقیر می بخشید به دست خودش می داد و به کسی حواله نمی کرد.

_اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می آمد نمازش را کوتاه می کرد.

_اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می کرد نمازش را کوتاه می کرد.

منبع:بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان