مدرسه علمیه صدیقه طاهره انبار الوم

من جوانى را سراغ داشتم سخت وابسته‏ ى لباس و قيافه‏ اش بود، حتى وسواسى داشت كه پارچه‏ اش از كجا باشد و دوختش از فلان و مدلش از بهمان.

براى دوستى با او همين بس كه از لباسش و اتويش و قيافه‏ اش تحسين كنى و يا از طرز تهيه‏ ى آن بپرسى. او عاشق ظاهر سازى و سر و وضع مرتب بود و به اين خاطر از خيلى ها بريده بود تا اين‏كه عشقى بزرگ‏تر در دلش ريخت و با دخترى آشنا شد و با هم سفرى كردند و در راه تصادفى.

جوانك در آن لحظه‏ ى بحرانى از رنج‏هاى خودش فارغ بود و خودش را فراموش كرده بود و به محبوبه‏ اش مى‏ انديشيد و سخت به او مشغول بود.

او به خاطر پانسمان محبوبش به راحتى لباس‏هايش را پاره مى‏ كرد و زخم‏ها را مى ‏بست و راستى سرخوش بود كه خطرى پيش نيامده است.

هنگامى كه عشقى بزرگ‏تر دل را بگيرد، عشق‏هاى كوچك‏تر نردبان آن خواهند بود.

(برگرفته از کتاب آیه های سبز از داستان های تربیتی استاد صفایی حائری)